กิจกรรมโรคไม้ศักดิ์สิทธิ์ในปี 2018

กิจกรรมโรคไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่จัดขึ้นช่วงวันฮัลโลวีนในเดือนตุลาคม โดยจัดมาแล้ว 2 ปี
・The Hallowed Blight ในปี 2018
・The Withering Blight ในปี 2019

ในส่วนของบันทึกนี้จะเป็นรายละเอียดของกิจกรรมโรคไม้ศักดิ์สิทธิ์ในปี 2018

1. ยามราตรี
19 ต.ค.

ฉันบรรยายภาพความสยดสยองที่เจอกับตาไม่ถูกเลย... ความตาย ความทรมานในทุกรูปแบบคอยครอบงำที่นี่อยู่

ฉันจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่ามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง นึกออกก็แต่ควันฝุ่นโขมงสีขาวทึบในรังอันมืดสลัว ปกคลุมขุมนรกอันแสนอบอุ่นเอาไว้

ฉันตื่นขึ้นมาด้วยเสียงกรีดร้องโหยหวนท่ามกลางค่ำคืนอันเป็นนิรันดร์นี้ ณ โคนต้นไม้เก่าแก่ที่ปล่อยของเหลวกลิ่นชวนคลื่นไส้ออกมา ฉันไม่รู้ว่าจะช้วยเหลือคนน่าสงสารเหล่านั้นได้ยังไง และฉันก็ไม่อยากทำอย่างนั้นด้วย ฉันทำได้แต่จดบันทึกไว้ให้เข้าใจเท่านั้น

2. วิโก้
20 ต.ค.

ฉันพบห้องทดลองลับโดยบังเอิญตอนกำลังวิ่งหนีอสูรร้ายอยู่ พวกเครื่องมืออุปกรณ์ข้างในนั้นดูมีครบครันจนน่าประหลาดใจ ฉันสำรวจดูชั้นวางต่างเข็มฉีดยาสีเงินเป็นลัง ชุดคลุมป้องกันอีกกองพะเนิน และมีบันทึกที่ลงชื่อไว้ว่า ‘‘วิโก้’’

แต่ละหน้านั้นเต็มไปด้วยข้อความเกี่ยวกับพลังโบราณ ซึ่งคอยควบคุมและเปลี่ยนแปลงสถานที่แห่งนี้อยู่ ฉันยังสังเกตุเห็นภาพวาดของเนื้อเน่าเติบโตได้ที่เคยเห็นบนต้นไม้มาก่อน

3. โรคไม้
21 ต.ค.

ฉันคอยถอดรหัสบันทึกของวิโก้อยู่อย่างหมกหมุ่น งานของเขาดูยิ่งใหญ่อลังการ แต่ก็เอาแน่เอานอนไม่ได้ อีกทั้งยังทึกทักสรุปอย่างคลุมเครือจากเรื่องต่าง ๆ ที่สะเปะสะปะ

ข้อความส่วนใหญ่กล่าวถึงอำนาจอันทรงพลังคือเอนทิตี ซึ่งจะต้องผ่านการชำระล้างเป็นประจำทุกปีในช่วงนี้ เอนทิตี้จะติดโรคไม้ ตามที่วิโก้ได้กล่าวไว้ เนื้อเน่าจะบานออกกลายเป็น ‘‘ตุ่มหนอง’’ ดอกไม้ชนิดหนึ่งที่พ่นน้ำหวานเน่าเหม็น ของเหลวที่ฉันเคยเห็นไหลซึมออกมาจากต้นไม้ บันทึกหน้าสุดท้ายกล่าวถึงเซรุ่มที่กลั่นได้จากน้ำหวานนั้น แต่หน้าที่มีรายละเอียดเรื่องผลของมันกับการเตรียมเซรุ่มโดนฉีกออกไป

4. บาดเจ็บ
22 ต.ค.

ฉันหลบอยู่ในป่าทึบ ฉันพยายามลบภาพอันน่าสบดสยองที่ฝังแน่นอยู่ในหัวนี้ออกไปอย่างสิ้นหวัง เมื่อคืนนี้มีชายผู้ร่างพิกลพิการบุกเข้ามาในห้องทดลองพร้อมปากจักรกลอันน่าสยดสยอง แล้วบดขยี้กำแพงเป็นเสี่ยง ๆ ฉันแทบจะหนีเอาชีวิตรอดออกมาไม่ได้ แถมยังทำแขนเป็นแผลอีก

ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ยังไงสัตว์ประหลาดพวกนี้ก็หาฉันเจออยู่ดีไม่ว่าจะหนีไปไหน ฉันมีแค่บันทึกที่เต็มไปด้วยคำยืนยันอันคลุมเครือถึงทางหนี

ฉันจะกลับไปที่ห้องทดลอง

5. การทดลอง
23 ต.ค.

ฉันใกล้จะตายแล้วแน่ ๆ ฉันรู้สึกได้เลย

ตอนกลับมาที่ห้องทดลอง ฉันก็เริ่มทดลองกับน้ำหวานเน่าเหม็นแล้วกลั่นมันออกมาเป็นเซรุ่มโสโครก แต่ฉันได้ทำสิ่งที่ผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงลงไป ฉันฉีดเซรุ่มใส่ซากหนูตาย ทำให้ลูกตามันลุกโพลงลงแล้วเรื่มตัวสั่นขึ้นมา ฉันพยายามควบคุมมัน แต่เจ้าสัตว์ตัวนี้กลับฝังเขี้ยวลงบนท่อนแขนฉันจนเป็นแผลเหวอะหวะแทน

ฉันห้ามเลือดเอาไว้ได้ แต่ก็ยังหวั่นอยู่ว่าได้ทำสิ่งที่ไม่อาจย้อนกลับคืนไปเสียแล้ว

6. การทดลอง 2
24 ต.ค.

ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดที่ดังโครมครามมาจากห้องใต้ดิน และอาการคลื่นไส้อย่างรุนแรง จากการทรมานอย่างทารุณ ฉันเริ่มที่จะจำได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

แผลที่เปื้อนเซรุ่มโสโครกของฉันบวมเป่งไปด้วยน้ำเหลืองขณะคนร้ายกลับเข้ามาพอดี การต่อสู้มีแต่ภาพอันพร่าเลือน แต่ฉันพอจะจำหยดน้ำตาสีแดงหลั่งไหลลงตามแก้มอันน่ารังเกียจตอนที่ฉันข่วนหน้าเขา หลังจากนั้นอีกไม่กี่อึดใจฉันก็เตะเขาจนกระเด็นไปชนกำแพงอิฐ พลังที่ฉันรู้สึกในตอนนั้น... มันกล่าวออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เลย ฉันรู้แล้วคราวนี้ว่าวิธีการของวิโก้เป็นความจริง

เสียงโหยหวนดังขึ้นอีกหน คนร้ายที่โดนล่ามอยู่ในชั้นใต้ดินตอนนี้คงเริ่มกระวนกระวายบ้างแล้ว

นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น

7. จุดสูงสุด
25 ต.ค.

ฉันควรเดาได้ว่าเขาจะหลบหนีถ้าดูจากปริมาณยาที่ให้ไป แต่ฉันต้องการเห็นผลลัพธ์กับตา

ตอนนี้ดอกไม้ตุ่มหนองต่างก็เบ่งบานเต็มเส้นทางไปยังห้องทดลอง จากบันทึกของวิโก้ การแพร่กระจายอย่างรวดเร็วนี้เป็นสิ่งบ่งบอกว่าโรคไม้กำลังอยู่ในช่วงเติบโตสูงสุด

ในไม่ช้าก็จะไม่มีน้ำหวานเน่าเหม็นเหลือให้สกัดอีกต่อไป

8. หมดกำลัง
26 ต.ค.

ฉันแทบจะไม่ได้นอนเลย อาการบวดตุบ ๆ อย่างรุนแรงตรงบาดแผลทำให้ฉันรู้สึกสะลึมสะลืออย่างน่าหงุดหงิดไม่มีหยุดหย่อน ฉันไม่เหลือพละกำลังให้ต้องใจเย็นอีกต่อไปแล้ว และความทรมานของฉันก็หล่อเลี้ยงความเหี้ยมโหดขึ้นมา

ไม่ว่าเส้นแบ่งไหนฉันก็จะล้ำ

9. กระวนกระวาย
27 ต.ค.

ฉันจำกัดให้ตัวเองได้หยุดพักตรงนั้นตรงนี้บ้างแค่เพียงไม่กี่นาที จะเสียเวลาไปไม่ได้ เมื่อตุ่มหนองชุ่มไปด้วยน้ำหวานแล้วก็จะเหี่ยวเฉาไปบนรากไม้เน่า ฉันสกัดเอาน้ำหวานจากดอกไม้อันบอบบางมาได้่เพียงไม่กี่หยดเท่านั้น

เวลาฉันใกล้จะหมดลงแล้ว

10. ในที่สุด
28 ต.ค.

จากการคำนวณของวิโก้ คืนนี้ก็เป็นโอกาสสุดท้ายของฉันแล้ว ฉันดูดเซรุ่มใส่เข็มฉีดยาจรเกลี้ยงทุกหยดแล้วฉีดใส่แขนของฉันเอง

11. จุดจบ
29 ต.ค.

ฉันก็ทำทุกสิ่งทุกอย่างถูกต้องแล้ว... แต่มันก็ล้มเหลว

ตอนนี้ฉันก็เลยติดแหง็กอยู่ในสถานที่สีบปะรังเคนี่ ไม่มีทั้งเซรุ่ม ไม่มีทั้งที่ให้ซ่อนตัว

12. วิโก้ 2
30 ต.ค.

ฉันมองหาวิโก้ พร้อมทั้งกู่ร้องเรียกชื่อเขาอย่างไม่สนใจใยดีเลยว่ามีสัตว์ประหลาดคอยดักซุ่มรอออยู่ ฉันต้องตามหาเขาให้เจอ... ฉันนึกภาพทิวทัศน์ ตวัดเส้นลงบนผืนผ้าใบอยู่ในใจแล้วเพ่งดูดวงจันทร์ ฉันรู้เลยว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

ฉันกินหนูตายที่อยู่ใต้หมอน