โลกคือโรงละคร

โลกคือโรงละคร
ความทรงจำ : เจนโรเมโร

ความทรงจำ 5823
เจนต้องการหางาน ปัจจุบันเธอเป็นพนักงานเสิร์ฟ ณ ร้านอาหารท้องถิ่นแห่งหนึ่ง เธอต้องการงานที่ดีกว่านี้ งานที่เธอจะมีบทบาท อะไรก็ได้  อะไรก็ได้ที่สามารถทำให้เธอรู้สึกว่าเดินมาถูกทาง อะไรก็ได้ที่ทำให้เธอรู้สึกมีคุณค่ามากกว่าเพียงแค่รายการวาไรตี้ของโรงเรียน

การแสดงเป็นฝันลม ๆ แล้ง ๆ แค่หนึ่งในล้านเท่านั้นแหละ พ่อเธอมักพูดเสมอ ซึ่งคุณตาของเธอก็เห็นด้วย แต่เสริมด้วยคำว่า กล่าวว่า... พวกที่มีความทะเยอทะยานมีความกล้าหาญเพียงพอ ที่เดินตามความฝันของตนเองก็มักจะมีโอกาสสูง ในการเป็นหนึ่งในล้านนั้นเช่นกัน จงมีความกล้าหาญ เพราะความกล้าหาญนั้นจะทำให้โอกาสที่จะเป็นไปได้นั้นเข้าทางเธอทุกเมื่อ เจนรักคุณตาของเธอมาก และอยากจะทำให้เขาภาคภูมิใจในตัวเธอ เธออยากจะแสดงให้เห็นว่าเขาพุดถูก ฉันจะเป็นหนึ่งในล้านนั้นให้ได้

ความทรงจำ 5824
เด็กเสิร์ฟเม็กซิกันพูดภาษาเม็กซิกัน และอังกฤษ ด้วยสำเนียงแบบเม็กซิกัน ใครเขียนกันเนี่ย? เม็กซิกันไม่ใช่ภาษานะ แต่ช่างเถอะ มันก็พอจะเข้าใจในสิ่งที่ต้องการสื่อได้อยู่ ใบหน้าของเธอชักเริ่มหงุดหงิด สำเนียงมันไม่ใช่ประเด็นสำคัญเลย ทำไม? ทำไมต้องมีเรื่องสำเนียง? ทำไมเป็นแค่เด็กเสิร์ฟอย่างเดียวไม่ได้? สาวเสิร์ฟที่พูดภาษาอังกฤษได้ ทำไมบทมันต้องทำให้สาวเสิร์ฟเป็นคนเม็กซิกันด้วย? มันมีความสำคัญต่อฉากนี้ยังไง?

เจนนั่งจ้องหน้าผู้กำกับด้วยความสงสัย เขาพยายามจะสื่ออะไร? มันทำให้มีอรรถรส มันหมายความว่าอะไรเหรอ? มันไม่ได้เพิ่มสีสันเลย มันไปสร้างความเหมารวม

อย่างไรก็ตาม... เจนไม่ได้พูดอะไรออกไป เธอได้แต่เงียบไป เพียงเพราะไม่อยากที่จะถูกขึ้นแบล็คลิสต์ว่าเป็นพวกหัวก้าวหน้าที่มีปัญหากับทุกเรื่อง ไม่อยากจะถูกตราหน้าว่าเป็นชนกลุ่มน้อยขี้บ่น ด้วยสำเนียงสเปนเล็กน้อย เธอจึงผ่านพ้นการคัดเลือกมาได้ด้วยดี

ความทรงจำ 5825
เจนแชร์เบียร์กับดเวนเพื่อนของตน ดเวนเล่าให้เธอฟังที่มีครีเอทีฟคนหนึ่ง จ้างให้เขามาเป็นนักเขียนร่วมในบทที่ไม่ได้เรื่อง การที่จะต้องเป็นกระบอกเสียงให้กับความคิดสุดแย่นั้น การที่จะต้องมาให้ค่ากับแนวคิด ที่แสนจะไม่มีความเห็นอกเห็นใจต่อวัฒนธรรมของชาวแอฟริกันอเมริกันในเรื่องราวนั้น

ครีเอทีฟอยากจะสร้างหนังเกี่ยวกับชนกลุ่มน้อย เพราะเป็นกระแสนิยม มันเป็นการสร้างชื่อ สร้างการรับรู้ให้กับตัวเองทางลัด เป็นการโด่งดังโดยใช้ทางลัดของพวกเห่ย ซึ่งนักเขียนหลาย ๆ คนก็ได้ให้เขาตระหนักถึงความไม่ถูกต้องอย่างยิ่งในงานของเขา ด้วยการเขียนที่ไม่ได้เรื่อง ไร้ซึ่งความเคารพ และความเห็นอกเห็นใจ น่าเบื่อด้วยซ้ำ

ดเวนนั้นปฏิเสธไม่รับบทที่เป็นการเหยียดหยามต่อวัฒนธรรมของตนเอง เขาไม่ยอมให้ใส่ชื่อไปในผลงานชิ้นนี้ ทางผู้บริหารจะได้ป้องกันไม่ให้เกิดข้อครหาของความเหมาะสมทางวัฒนธรรมได้

ด้วยการนี้ดเวนจึงถูกผู้บริหารตราหน้าว่าเป็นพวกหัวก้าวหน้าที่มีปัญหากับทุกเรื่อง และไล่เขาออก เจนถอนหายใจด้วยความเสียใจที่มีต่อเพื่อนเธอ อย่างน้อยบทก็ไม่ได้ถูกนำมาสร้างเป็นหนังก็แล้วกัน

ดเวนทำหน้าตาแบบไม่เชื่อคำมั่นในคำพูดเธอสักเท่าไร เจ้านั่นมีเพื่อนรวย ๆ เยอะ มันจะเขียนก็เขียนได้ กำกับก็ได้ โปรดิวส์ก็ได้ พวกนี้มันมักมีเพื่อนระดับสูง ๆ นี่แหละคือเหตุที่หนังแย่ ๆ ถูกสร้างขึ้นมาได้ พวกเขาทั้งสองชนแก้วอวยพรมอบให้แก่หนังแย่ ๆ เจนหัวเราะออกมา ไม่ใช่ด้วยความตลกขบขันหรอกนะ แต่เพราะมันคือเรื่องจริง

ความทรงจำ 5826
ผ่านมาหลายเดือนแล้วที่เธอไม่ได้ทำงาน ไม่มีการเข้าคัดเลือก เจนนั่งจ้องจอโทรศัพท์ที่ว่างเปล่า เมื่อตอนเธอยังเป็นเด็ก เธอมักจะจินตนาการตัวเองอยู่ในโทรทัศน์ เธอไม่เห็นตัวเองอีกต่อไปแล้ว มันมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น เธอมองไม่เห็นตัวเองที่ประสบความสำเร็จอีกต่อไปแล้ว เธอเฝ้ารอจังหวะของเธอ จังหวะเดียวเท่านั้น จังหวะหนึ่งในพันล้านของเธอ

แต่ว่าแต่ละบทที่เธอได้รับนั้นช่างห่างไกลเหลือเกิน ไม่มีอะไรที่เกินกว่าการเหมารวมเลย เอเย่นต์ของเธอไม่ควรมานั่งใส่ใจ เขาคงจะให้เธอเล่นบทบาทผู้หญิงทั่วไปในช่วงอายุของตัวเอง

เธอสามารถที่จะเล่นบทบาทผู้หญิงแบบไหนก็ได้ บทนำ บทรองได้หมด แต่ขณะที่เธอได้แต่เข้าคัดเลือกในบทสาวลาตินสุดฮ็อต หรือผู้อพยพที่เป็นตัวตลก หรือแม้กระทั่งสาวเสิร์ฟที่พูดติดสำเนียง ไม่เคยได้เล่นเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ผู้หญิงอเมริกันคนหนึ่ง อเมริกันแค่นั้นแหละ คือสิ่งเดียวที่เธอต้องการ

เธอนั่งจ้องโทรศัพท์ต่อไป พยายามจินตนาการว่าตนเองเป็นตัวเอกของเรื่อง แต่ก็ทำไม่ได้ ทันใดนั้น สายโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นเพราะเอเย่นต์โทรมา มีรอบคัดเลือกในบทใหญ่บทหนึ่ง ในจังหวะสั้น ๆ นั้นเธอรู้สึกเป็นหนึ่งในพันล้านขึ้นมาอีกแล้ว

ความทรงจำ 5827 (NEW)
จู่ ๆ โทรศัพท์ของเจนก็ดังขึ้น เธอตัวแข็งอยู่ข้างทาง เนี่ยแหละต้องใช่แน่ ๆ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอยากจะรับสายหรือไม่ เธอไม่อาจยอมรับการถูกปฏิเสธอีกครั้งได้แล้ว ไม่ใช่สำหรับบทนี้แน่ ๆ บทนี้สำคัญกับเธอมาก

เธอยกหูโทรศัพท์ขึ้นรับสาย และได้ยินเสียงที่เธอจำได้ขึ้นใจ เป็นเสียงเอเย่นต์ของเธอ เขาบอกถึงความประทับใจของทุกคนที่ได้ดูการคัดตัวของเธอ กับการที่ทุกคนทึ่งกับการแสดงของเธอ เขาก็พูดต่อไปเรื่องอื่น เธอก็ฟังไปเรื่อยเฝ้ารอคำ ว่าแต่... แต่ทุกคำชมถูกปัดตบโดยเสียงหนึ่งเสียงทำลายทุกสิ่ง... แต่... มันไม่มาเสียที เธอฟังต่อไปเรื่อย ๆ และเฝ้ารอการปฏิเสธอย่างสุภาพ แต่แล้ว... เธอก็ได้รับคัดเลือกให้เล่นบทนี้ในที่สุด...

เธอก็ชักไม่มั่นใจว่าเธอจับใจความถูกต้องหรือเปล่า... เธอได้รับคัดเลือก... เธอพึมพำกับตัวเอง... เธอได้รับคัดเลือก ใบหน้าของเธอเริ่มชา เธอไม่อยากจะเชื่อคำพูดของตัวเอง เธอกรี๊ดออกมาจนคนรอบข้างหันมามองหน้า... ขอโทษทีค่ะ

ความทรงจำ 5828 (NEW)
ดเวนได้ช้วยเธอซ้อมบทในคาเฟ่แห่งหนึ่ง ในระหว่างที่พวกเขากำลังพักจากการซ้อม ดเวนก็เล่าให้เธอฟังถึงเจ้าครีเอทีฟนั่นว่ากำลังทำเรื่องเกี่ยวกับจีน ซึ่งกำลังเข้าตาจนกับการพยายามหานักเขียนชาวจีน ที่จะสามารถตรวจสอบความถูกต้องของผลงานอันน่ารังเกียจชิ้นล่าสุดของเขา เจนหัวเราะ เจ้าหมอนั่นกับเงินของเขา นั่นแหละคือเบื้องหลังของหนังคุณภาพต่ำ

เธอได้เล่าให้ดเวนฟังถึงบทละครของเธอที่กำลังไปด้วยดี เธอไม่ต้องเลียนสำเนียงใคร ไม่ต้องใส่ชุดกระโปรงสั้นจู๋หรือพยายามที่จะตอกย้ำ เรื่องการฉวยวัฒนธรรมใด ๆ ไม่ต้องมานั่งทำเรื่องโง่ ๆ ที่เคยทำมาก่อนในอดีต อันนี้คือของจริง และมีความหมายมากๆ ละครที่เธอจะสามารถแชร์กับครอบครัวของเธอได้

เธอเคาะโต๊ะด้วยความงมงายเรื่องโชคลาง ดเวนขำ แล้วบอกเธอว่านั่นมันไม่ใช่ไม้จริง ๆ นะ เธอก็ยักไหล่ ดเวนรู้สึกยินดีกับเธอมาก และยื่นเศษหน้ากระดาษจากนิตยสารมาชิ้นหนึ่ง เปิดรับออดิชั่นของควิกทอร์ค เขาบอกเจนว่าเขาจะแนะนำเธอให้คนข้างใน ฉันเชื่อว่าเธอจะต้องเป็นพิธีกรที่ยอดเยี่ยมแน่นอน

เธอขอบคุณเขา แต่บทละครนี้มันกินเวลาของเธอไปทั้งหมดเลย แย่จัง เธอเป็นคนจริงที่สุดที่ฉันรู้จัก นั่นคือสิ่งที่รายการนี้ต้องการอย่างแน่แท้

ความทรงจำ 5829 (NEW)
ซ้อมครั้งสุดท้ายก่อนจะถึงคืนเปิดตัว และเธอก็เล่นบทของเธอได้อย่างยอดเยี่ยม แม้ว่าจะมีการปรับเปลี่ยนเล็กน้อยในตัวบทช่วงนาทีสุดท้าย เธอรู้สึกถึงอะดรีนาลินที่กำลังหลั่งเข้ามา แบบที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน ผู้กำกับปรบมือหลังบทสุดท้ายของเรื่องถูกเล่นไป เขาเดินมุ่งหน้าเข้ามาหาเธอ และสะท้อนถึงความตะลึงความอัศจรรย์ใจที่เขารู้สึก

แต่.. เขาก็รู้สึกว่าตัวละครของเธออาจจะเล่นได้ดีกว่านี้หากมีสำเนียง อะไรนะ? สิ่งที่เขาเรียกร้องช่างลดทอนศักดิ์ศรีเธอเหลือเกิน ทำลายเธอไปเลย ทำไม? ฉันไม่เข้าใจ ขำ ๆ น่า น่าจะสนุกดีออก ตัวละครนี้ไม่ต้องมีสำเนียง แค่นี้ดีอยู่แล้วโดยไม่ต้องพูดติดสำเนียง แต่มันจะเพิ่มความตลกขบขันไปให้คลายเครียด บทตลกคลายเครียดเหรอ?

เธอเป็นเพียงแค่นี้สำหรับผู้กำกับ สำหรับโปรดิวเซอร์ของเธอ สำหรับวงการนี้ทั้งวงการ บทตลกคลายเครียด เธอจ้องหน้าเขารอให้เขาหัวเราะออกมา รอให้เขาพูดออกมาว่า เขาแค่พูดล้อเล่น รอคอยคำกล่าวขอโทษที่จะไม่มีวันได้ยิน เธอได้แต่เพียงถอนหายใจ และรู้สึกถึงบรรพบุรุษของเธอที่กำลังไหลผ่านกระแสเลือด มันช่างแข็งแกร่งมาก แรงจนจะไม่ยอมปล่อยให้เธอตอกย้ำภาพที่ทำร้ายความเป็นชาวอเมริกันของเธอ เธอส่ายหน้าใส่ผู้กำกับคนนั้น ไปหานักแสดงตลกมาเล่นนะเจ้าคนบัดซบ เธอหัวฟัดหัวเหวี่ยงลงจากเวที พวกที่มีความทะเยอทะยาน ความกล้าหาญเพียงพอที่เดินตามความฝันของตนเอง ก็มักจะมีโอกาสสูงในการเป็นหนึ่งในล้านนั้นเช่นกัน... ถุย

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จบเนื้อเรื่องหลังจากปลดล็อค ตำราเล่ม 2 เลเวล Ⅲ