โชกเลือด

โชกเลือด
ความทรงจำ : ริน ยามะโอกะ

ความทรงจำ 5100
รินนั่งบนโต๊ะเรียนรอวันที่จะสิ้นสุดวันเรียนของเธอ ไม่ใช่เพราะเธอมีความสุขกับชีวิตมัธยมต้น หรือเพราะเธอเคารพอาจารย์หรอก แต่เธอเกลียดที่ต้องโดนบังคับให้เรียนเคนโด้ แต่เป็นเพราะพ่อของเธอต้องการ

เขาต้องการให้เธอฝึกในวิถีของดาบ ไม่ใช่แค่ฝึกเท่านั้นแต่ต้องเป็นหนึ่ง เธอเป็นยามาโอกะ ซึ่งยามาโอกะนั้น เป็นตำนานที่น่ายกย่อง ที่พ่อเขาเตือนสติเขาในทุกวัน และทุก ๆ วัน เขาก็โดนเพื่อนแหย่ เขาทำให้เขาอับอาย ว่าเขาไม่มีธุระอะไรในห้องเรียนของพวกเขา บอกว่าเธอควรที่จะถือไม้กวาดมากกว่าชิไน แต่เธอก็พยายามไม่สนใจ และพยายามทำให้ดีที่สุด

เธอก็คิดว่าถ้าเธอชำนาญในคาตานะพ่อเธออาจจะรู้สึกดีขึ้นก็ได้ ช่วงนี้พ่อของเธอไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไร กระอักกระอวล อึดอัด และตอบสนองต่อสิ่งเร้ามาก เธอ และแม่ไม่สามารถที่จะทำอะไรถูกใจได้เลย

เขากลายเป็นคนเงียบ ๆ และมักพูดคุยถกเถียงอยู่กับตัวเอง เธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา แต่เธอรู้ว่าเขากำลังเป็นทุกข์ และสิ่งสุดท้ายที่เธอต้องการนั้นก็คือไม่ให้เขาทุกข์ไปมากกว่านี้ ครอบครัวนั้นคือทุกสิ่ง และสักวันหนึ่งเธออาจจะสบายใจกับการใช้คาตานะก็ได้ อาจจะชอบมันด้วยซ้ำไป

ความทรงจำ 5101
กระดูกในร่างกายของเธอรู้สึกปวกเปียก และพร้อมที่จะหักลงได้ด้วยน้ำหนักของชุดเกราะ เธอถือชิไนไม้ไผ่ชี้เป้าไปที่คู่ต่อสู้ของเธอ ฉันอยากให้มันจบเร็ว ๆ มันจบลงเลยได้ไหม คู่แข่งขอให้เธอรีบไปทำความสะอาดกระจกบานที่แตกในห้องแต่งตัว ก่อนที่ใครจะโดนบาดเข้านะ ภารโรงยามาโอกะ

เขาหัวเราะเยาะเธอ และล้อเธอว่าเป็นภารโรงอีกครั้ง เท่านั้นแหละเธอหัวร้อนเลือดขึ้นหน้า เธออยากจะเอาชิไนยัดปากของนายคนนั้น ไหนลองดูนายขำสิ เวลามีเสี้ยนทะลุออกมาจากท้อง เสี้ยนทะลุออกมาจากท้อง? เธอสงสัยกับตัวเองว่า ความคิดความรู้สึกเหล่านั้น มันมาจากไหนกัน มันช่างไม่เหมือนตัวเองเลย ที่จะคิดอะไรแบบนั้น เธอจับชิไนขึ้นมาแล้วสัมผัสถึงความรู้สึกแปลก ๆ ที่ออกมาจากข้างใน เหมือนกับ... มีมังกรที่กำลังตื่นตัวอยู่ในหัวใจของตน

เธอจ้องไปที่หน้าคู่ต่อสู้ของเธอ ที่กำลังยิ้มกรุ้มกริ่ม ไวกว่าความคิด เธอฟาดไปที่หัวของคู่ต่อสู้ทันใดนั้นคนก็หัวเราะเยาะเขา เขาได้แต่เพียงก้มหน้าคอตกด้วยความอับอายขายหน้า เด็กผู้ชายคนหนึ่งมองเธอและกระพริบตาด้วยความเหลือเชื่อ เธอคงจะเป็นยามาโอกะจริง ๆ นะแหละ เธอเกลียดที่จะยอมรับมัน แต่มันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดีที่ได้ชนะไป ไม่ใช่การชนะ แต่การเอาชนะศัตรู การที่ได้โค่นล้มคนอื่น โค่นล้มคนอื่น? ทำไมต้องคิดอะไรแบบนี้? นี่มันเป็นความคิดของฉันไปไม่ได้ แต่มันเป็นไปแล้ว

ความทรงจำ 5102 (NEW)
เธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ ๆ อะไรทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้นมา ในการขึ้นสู้กับผู้ชายตาต่อตาฟันต่อฟัน เขาเหล่ตามองมาที่เธอ เขาขำไม่ออกแล้วหล่ะ เธอเอาชนะเขาไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่ได้ถึงสองครั้ง สามครั้ง

พวกผู้ชายอ้าปากค้างมองหน้าเธอไม่หยุด ด้วยความตะลึง มันมีอะไรเปลี่ยนไปในตัวภารโรงยามาโอกะ พวกเขารับรู้ได้ เธอก็รับรู้ได้ เธอรู้สึกถึงมังกรที่กำลังตื่นตัวในหัวใจของตัวเอง

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นนักสู้... เป็นยามาโอกะที่แท้จริง แล้วเธอก็ตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก เธอชอบความรู้สึกนี้ ความรู้สึกที่คนอื่นให้เกียรติเธอ ณ ขณะหนึ่งเธอจินตนาการว่าเธอยืนอยู่เคียงข้างเร็นจิโร่ผู้ยิ่งใหญ่ และคะซันลูกชายของเขา อะไรบางอย่างมันสูบฉีดหัวใจของเธอ และมังกรตัวนั้นกำลังผงาดขึ้นมา เธอรู้ตัวได้ว่าเลือดยามาโอกะของตัวเองกำลังปรากฏ

ความทรงจำ 5103 (NEW)
เธอโชคดีไปนะภารโรงยามาโอกะ เรามาดูกันหน่อยสิว่าเธอจะโชคดีแค่ไหน กลุ่มผู้ชายเข้ามาล้อมรอบตัวเธอ พร้อมทั้งตะโกนจิกด่าด้วยคำหยาบคาย เธออยากจะวิ่งหนี แต่ไม่มีช่องว่างให้เธอไป เธออยากจะขอโทษที่มีฝีมือในการใช้ชิไน แต่มังกรที่กำลังผงาดอยู่ในหัวใจของเธอไม่ยอม เธอไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย และไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องขอโทษ

ในที่สุดเธอก็ได้ทำในสิ่งที่เธอควรจะทำมานานแล้ว แต่ตอนนี้พวกเขากำลังล้อมรอบตัวเธออย่างกับว่าเธอนั้นทำอะไรผิด อย่างกับว่าพวกเขาเห็นว่ามังกรตัวนั้นมันช้วยเธออยู่ เธอเริ่มรู้สึกกลัว มังกรมันอยู่ไหนแล้วหล่ะ? จิตวิญญาณของบรรพบุรุษเธอหายไปไหนแล้ว?

เธอชูมือขึ้นมาให้พวกที่รุมล้อมเธอหยุด เธอต้องชดใช้ที่ทำให้พวกฉันดูไม่โง่! พอได้จังหวะเธอเห็นช่องว่างระหว่างผู้ชายสองคน ไม่รอช้าเธอพุ่งทะลุฝูงชนข้ามสนามโรงเรียนไป ตามหลังด้วยกลุ่มผู้ชายอาฆาตที่วิ่งไล่ล่าเธอ

เธอหลบข้างหลังถังขยะ และชะโงกหน้ามองกลุ่มชายที่วิ่งผ่านเธอไปอย่างหวุดหวิด มีหนุ่มคนหนึ่งหยุดแล้วหันกลับมาที่กองขยะพยายามจ้องมา เธอกลั้นหายใจจนได้ยินเสียงจังหวะเต้นของหัวใจตนเอง

ทำไมต้องแอบด้วย? เธอดีกว่าคนสถุนพวกนี้เยอะ ลุกขึ้นมาแล้วแสดงให้พวกมันรู้ว่าเธอเป็นใคร! แต่เธอก็ไม่ยอมออกมา เธอยังคงซ่อนต่อไป และหวังว่าเจ้ามังกรตัวนั้นที่กำลังตื่นขึ้นมาจงหลับไปเสีย

ความทรงจำ 5104 (NEW)
เมื่อรินออกมาจากที่ซ่อนแล้วเริ่มเดินทางกลับบ้าน มังกรตัวนั้นจึงตักเตือนที่เธอไม่สู้ มันบอกว่าเธอเป็นมากกว่าพวกที่มันคอยบั่นทอนจิตใจของเธอ เธอไม่ควรที่จะขลาดต่อเจ้านักเลงพวกนั้น

รินเองก็ชักไม่มั่นใจว่าเธอควรที่จะทำอะไรหรือคิดอย่างไร เธออาจจะควรเผชิญหน้ากับพวกมัน และอัดพวกมันให้น่วม กระชากแขนขาพวกมันออกมาให้มันรู้เสียบ้าง กระชากแขนขาเลยเหรอ? มันมาจากไหนกันนะชักสงสัยว่าความคิดดำมืด แบบนี้มันมาอย่างไร

ก่อนที่เธอจะตอบคำถามตัวเอง เธอก็ได้ยินเสียงหนึ่งแว่วเข้ามา เธอได้ยิน... เสียงพวกมันกำลังด่าทอเธอด้วยคำดูถูกดูแคลน เธอพยายามไม่หันไปมอง เธอพยายามไม่วิ่งหนี เพราะเธอรู้ว่าอะไรกำลังจะมา และเธอก็ไม่แม้แต่จะสนใจ มังกรข้างในตัวเธอกำลังบอกเธอว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไปด้วยดี

ชายกลุ่มนั้นขว้างเศษขยะใส่เธอ ล้อเธอว่าอีภารโรงยามาโอกะ! ภารโรงยามาโอกะ! ภารโรงยามาโอกะ! เธอรู้เลยว่าอะไรกำลังจะเข้ามา เธอนิมิตได้ดั่งดวงตาซามูไร พวกมันจะผลักเธอลงไปที่พื้น ล้อมรอบเธอ ต่อย เตะเธอ แต่คราวนี้ เธอจะไม่ยอมให้ความเจ็บปวดมันเอาชนะเธอได้ เธอจะไม่ยอมให้ความกลัวมันข่มกำลังเธออีกต่อไป เธอจะใช้ความกลัว และความเจ็บปวดที่เธอมีป้อนกำลังให้มังกรตัวนั้น

วันนี้พวกคนพาลที่รังแกเธอจะต้องสัมผัสกับเขี้ยวและกรงเล็บ พวกมันจะต้องรับรู้ถึงความอาฆาตพยาบาทของเธอ และจะเป็นวันที่พวกมันจะได้รู้ว่าเธอนั้นคือ... ยามาโอกะ

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จบเนื้อเรื่องหลังจากปลดล็อค ตำราเล่ม 2 เลเวล ⅠⅠ