ความทรงจำ : นักเล่นแร่แปรธาตุ

ความหิวกระหาย
ความทรงจำ : นักเล่นแร่แปรธาตุ

ความทรงจำ 1746
เขาเคลื่อนกายผ่านความตาย และความว่างเปล่าอันเน่าเหม็นไป แม้กระทั่งชื่อของตนก็ไม่อาจจำได้ ทุกสิ่งพร่าเลือน เขารู้สึกเจ็บแปลบขึ้นในช่องท้อง บนท่อนแขน ในสายเลือด เขาต้อง... เขาต้องตามหา... ดอกไม้นั้่น... น้ำหวาน... เซรุ่มอันหวานชื่น... ที่ให้พละกำลังสำหรับทำอะไรกัน?

เขาจำได้ว่า... ฆาตกร... กำลังทดลองกับมันอยู่ ทำไมล่ะ? ทำไมต้องทดลองกับมันด้วย? เขา... จำไม่ได้ เขาสร้างความทุกข์เข็ญเอาไว้มากมาย แต่กลับไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าตนควรจะสำนึกผิดหรือเปล่า เขาไม่รู้สึกอะไรอื่นเลย นอกจากความปวดร้าวช่องท้องเนื่องจากต้องการพลัง

ความทรงจำ 1747
เขาเห็นภาพของเดอะด็อกเตอร์ขึ้นเป็นวาบ ๆ เสียงกรีดร้องโหยหวนของเขา ความเจ็บปวดทรมานของเขา สลับสับเปลี่ยนกันไป ทำการทดลองกับตัวเขาเหมือนที่ทำกับคนอื่นอีกมากมาย ที่ไหนกัน? ไม่ใช่ที่นี่ แต่เป็นที่อื่น เป็นอีกโลกหนึ่ง

พวก... ผู้รอดชีวิต... ทั้งหมดนี่... ถูกปล่อยทิ้งมาจากโลกอื่น แล้วเขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไรกัน? เขาจำไม่ได้... แต่เขาจำเรื่องการทดลองได้ เขากำลังทำความเข้าใจอะไรอยู่กันแน่? น้ำหวานงั้นเหรอ? หรือเซรุ่ม? หรือจะเป็นปริมาณที่ถูกต้อง? ปริมาณที่ถูกต้อง... เพื่อให้ใช้ได้โดยไม่ทำให้ตัวเองบาดเจ็บ มันสายไปเสียแล้ว

ความทรงจำ 1748
เขารู้สึกหิวกระหาย แต่ไม่ใช่หิวข้าวหรือกระหายน้ำ ไม่ใช่ความโหยหา การพูดคุย หรือสิ่งสนุกสนาน แต่เป็นดอกไม้ ดอกไม้เพียงดอกเดียวเท่านั้น เป็นความโหยหาเซรุ่ม เขารู้ว่าเอนทิตี้กำลังจับตาดูอยู่ มั่นใจได้เลย เขาสัมผัสได้ เขาไม่อยากถูกจับไปอยู่ในเกมอีกแล้ว ทั้งต้องทนทุกข์ทรมาน หรือทำให้คนอื่นเจ็บปวด เพื่ออะไรกัน?

นั่นคือปริศนาอันยิ่งใหญ่ที่สุด เขาอยากเข้าใจเรื่องสถานที่แห่งนี้ เขาต้องการจริง ๆ แต่ก็สัมผัสได้ว่าถ้ารู้เมื่อไหร่... ถ้าเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วเขาจะต้อง... เป็นบ้าไปแน่ ความบ้าคลั่งนั่นแหละ สถานที่แห่งนี้คือศูนย์รวมความบ้าคลั่ง เขาไม่อยากไปอยู่ในเกมอีกแล้ว เขาอยากกลับบ้าน เขาต้องกลับบ้านให้ได้ และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ เขาศึกษาเรื่องเซรุ่ม มันทำให้เขาได้รู้เรื่องราวที่อยู่เบื้องหลัง แต่เบื้องหลังอะไรกันแน่? เขาจำไม่ได้แล้ว

ความทรงจำ 1749
บ้าน... เขาจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ ว่าบ้านอยู่ไหน จำได้เพียงความว่างเปล่า ผู้รอดชีวิตที่ถูกทอดทิ้งนับร้อยนับพัน ตายแล้วก็ไม่ใช่ ยังรอดอยู่ก็ไม่เชิง แต่เป็นสภาพอีกอย่าง คือมีชีวิตอยู่แต่ไร้วิญญาณ ถูกเผาผลาญ ไร้อารมณ์ความรู้สึก เอนทิตี้นำไปใช้อะไรไม่ได้

เขาจำได้... จำเรื่องการผุดขึ้นมาจากความว่างเปล่า เพื่อตามหา... ดอกไม้... ดอกไม้นี่คือทางรอดของเขางั้นหรือ? เขาคุกเข่าลงแล้วตะโกนก้องไปในห้วงนรกซึ่งให้คำตอบกลับมา... ด้วยเสียงอันเงียบสงัด ความเงียบที่ดังสนั่นจนแสบแก้วหู เขาโค้งตัว พยายามลุกยืนขึ้น เขาต้องการ... เซรุ่ม...

ความทรงจำ 1750
เขาหลงทางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ไหน เขามองเห็นหนวดราวกับปลาหมึก โผล่ออกมาจากสายหมอกเพื่อจับตัวเขา และเขารู้ว่ามันไม่มีอยู่จริง ไม่มีอะไรจริงทั้งนั้น เขากำลังเสียสติอยู่แน่ ๆ ถ้าไม่ได้เป็นบ้ามาก่อนหน้านี้แล้ว ดวงตาทำให้เขาเห็นภาพหลอน เขามองเห็นสัตว์ประหลาดยักษ์ไร้นามปรากฏกายอยู่ข้างบน ไม่เป็นไรหรอก มันไม่มีจริง ไม่มีอะไรจริงเลย ความหิวกระหายทำให้เขาสับสน คอยบีบบังคับ

เขายอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ความรู้สึกนั้นอีกครั้ง ยอมทุกอย่างจริง ๆ แม้แต่จะให้กลับไปในเกมก็ยังได้ เขายอม เขาจะฉีกร่างของทั้งฆาตกร และผู้รอดชีวิตให้เป็นชิ้น ๆ เพื่อให้เกิดความรู้สึกนั้นอีก เขาเริ่มพูดพึมพำ สัญญา... ดอกไม้ดอกเดียว... ดอกไม้แค่ดอกเดียว... แล้วเขาจะยอมทำทุกสิ่ง...