ครบรอบวันเกิดปีที่ 8 ของคลอเดตต์

ครบรอบวันเกิดปีที่ 8 ของคลอเดตต์
ความทรงจำ : คลอเดตต์ มอเรล

ความทรงจำ 1087
คลอเดตต์มีอายุเพียงเจ็ดขวบ แต่กลับรู้สึกอ้างว้างเดียวดายเป็นอย่างยิ่ง พ่อกับแม่ก็รักเธอ ยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอ โลกนั่นแหละที่ไม่ต้องการเธอเลย อย่างน้อยคลอเดตต์ก็เชื่อมั่นอย่างนั้น  เธอเพียงอยากจะเข้ากับคนอื่นได้บ้าง อยากจะสนิทกับทุกคนที่โรงเรียน อยากจะเป็นส่วนหนึ่งในหมู่ญาติพี่น้อง อยากจะเป็นทีมเดียวกับเพื่อน ๆ บนสนามฟุตบอล

แต่การปรับตัวนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย อย่างการทำตัวให้เหมือนคนอื่น เธอแตกต่างออกไป และรู้ตัวดี เธอเป็นคนรู้สึกช้า ไม่ค่อยตอบสนอง และเข้าใจเรื่องที่ครูสอน หรือตามเพื่อน ๆ ในห้องได้ไม่ทัน บรรณารักษ์เรียกเธอว่า ‘‘ปัญญานิ่ม’’ เธอพูดติดอ่าง บางครั้งก็หายใจไม่ออก และไม่รู้ตัวว่ากำลังพูดจาเสียงดังเกินไป แต่ที่แย่ที่สุดเลยก็คือ ครูชอบทำให้เธอต้องอับอาย บอกว่าเธอช่างเพ้อบ้าง ฝันกลางวันตลอดบ้าง หยุดเพ้อฝันไปได้แล้วคลอเดตต์บ้าง แต่ช้วยไม่ได้ ก็เธอกำลังสำรวจสวนอันกว่างใหญ่ และแมลงหลากสีสันอยู่ในโลกอื่นอยู่นี่นา

ความทรงจำ1088
คลอเดตต์มีความรู้สึกต่อสิ่งต่าง ๆ ได้มากกว่าคนอื่น มากกว่าเป็นอย่างยิ่ง อย่างเช่นความอายที่ไม่เคยได้รับเชิญไปงานวันเกิดใครเลย ไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียว ทุกวันพ่อแม่จะถามว่าช่วงพักกลางวัน เธอเล่นกับใครมาบ้าง และทุกครั้งคลอเดตต์จะก้มหน้าแล้วบอกว่าไม่อยากคุย เมื่อพ่อแม่สอบถามครูกลับได้รับคำตอบว่าเธอชอบเล่นคนเดียว ก็ไม่เชิงว่าเล่นเท่าไหร่ เหมือนกับคอยสังเกตุแล้วสะสมสิ่งต่าง ๆ อยู่มากกว่า ทั้งดอกไม้ ใบหญ้า แมลง หนอน ก้อนหิน เด็กบางคนก็ชอบความสันโดษแบบนี้ ทุกวันพ่อแม่จะถามเธอเรื่องเพื่อนฝูง และทุกครั้งก็จะได้รับความอายกลับเป็นคำตอบ พ่อแม่อยากให้คลอเดตต์มีเพื่อนบ้าง และอยากได้รายชื่อสำหรับเชิญมาวันเกิด แต่เธอไม่มีรายชื่อใครเลย ไม่มีแม้แต่คนเดียว

ความทรงจำ  1089
คลอเดตต์นั่งดูแมลง ขณะที่เพื่อนร่วมชั้นวิ่งไล่จับกันอยู่ในสนามเด็กเล่น เธออยากเล่นด้วยแต่ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ เธอไม่อยากคิดมากเรื่องนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวด ยิ่งคิดก็ยิ่งย้ำเตือนว่าเธอต้องทำให้แม่ผิดหวังอีกแล้ว แม่แค่อยากให้เธอมีเพื่อนบ้างซักคนก็ยังดี

แต่การผูกมิตรนั้นไม่ง่ายเลย สำหรับคลอเดตต์แล้วมันยากมาก เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าตัวเองจะมีเพื่อนซักคนเพื่อให้พ่อแม่คลายกังวล หรือแม้กระทั่งทำให้พ่อแม่ได้ภูมิใจเลยด้วยซ้ำ บางที่เธอน่าจะเพลาความสนใจเรื่องแมลงกับดอกไม้ลง มันอาจจะช้วยก็ได้ ถึงตอนนั้นเธอก็คงเป็นเหมือนกับเด็กคนอื่นเสียที แต่ความต้องการสำรวจ และหาของสะสมนั้นช่างแรงกล้า เพราะมันไม่ใช่สิ่งใดอื่นไกล แต่มันคือตัวตนของเธอ

ความทรงจำ1090
คลอเดตต์ชอบสะสมสิ่งต่าง ๆ และรู้ดีว่านั้นคือสาเหตุที่ทำให้คนอื่นเรียกเธอว่าตัวประหลาด พ่อบอกว่าเธอดูดีที่สุดแล้วในแบบที่เป็นอยู่นี่แหละ เขาเล่าให้เธอฟังว่ามีชายชื่อดาร์วินชอบสะสมแมลงกับต้นไม้ใบหญ้าเหมือนกัน ดาร์วินเป็นคนช่างฝันเหมือนกันกับเธอ เขามักจะครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องราว และทฤษฎีต่าง ๆ จนในที่สุดก็คิดทฤษฎีอันยิ่งใหญ่ขึ้นมาได้!

พ่ออธิบายทฤษฎีนั้นให้คลอเดตต์ฟัง ซึ่งเธอก็เข้าใจ พ่อของเธอรู้วิธีการเล่าเรื่องยาก ๆ ซับซ้อนให้เข้าใจได้ง่าย ดาร์วิน คลอเดตต์ชอบชื่อนี้ เธอฉีกยิ้ม พลางจ้องดูแมลงเขียวแกมน้ำเงินตัวโปรดของตน แล้วตั้งชื่อให้มันว่า... ดาร์วิน...

ความทรงจำ  1091
แม่ของคลอเดตต์กำลังร้องไห้ด้วยความกลัดกลุ้ม เนื่องจากคลอเดตต์มีปัญหาที่โรงเรียน คะแนนเธอตกต่ำลงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แม่ของเธอไม่เข้าใจว่าตนเองเลี้ยงดูลูกไม่ดีตรงไหน พ่อบอกแม่ว่าไม่ได้ทำผิดอะไร เพียงแต่คลอเดตต์นั้นมีระบบความคิดที่แตกต่างจากคนอื่นซึ่งไม่ใช่ปัญหา แม่ไม่อยากให้เธอสะสมต้นไม้ใบหญ้ากับแมลงอีกต่อไป แต่พ่อบอกว่านั้นคือสิ่งที่เธอทำได้ดีที่สุด และเขาไม่อยากมีลูกที่ต้องเป็นไปตามมาตรฐานของใคร

พ่อคอยปกป้องคลอเดตต์ยิ่งกว่านี้เสียอีก เขาบอกแม่ว่าอัจฉริยะผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกล้วนมาจากคนที่ไม่เหมือนใคร คนที่ไม่ปกติ คนที่ไม่เป็นไปตามมาตรฐานอันโบราณคร่ำครึ ทั้งตอลสตอย เทสลา ไอน์สไตน์ หรือแม้แต่เช็กสเปียร์ แต่แม่ของเธอกลับไม่สนใจ เสียงสะอึกสะอื้นดังเล็กรอดออกจากปากแม่ กล่าวว่าตนไม่ต้องการให้คลอเด็ตต์ต้องเรียนซ้ำชั้นอีกครั้ง

ความทรงจำ1092
คลอเดตต์ซุกตัวใต้ผ้าห่มแล้วแกล้งทำเป็นนอนหลับไปแล้ว แสร้งว่าไม่ได้ยินเสียงตะโกนทะเลาะกัน แม่อยากให้เธอได้รับการช้วยเหลือดูแลพิเศษ แต่พ่อไม่อยากให้เธอต้องแปลกแยก ใช่แล้ว คลอเดตต์ไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าตัวเองต้องการความช้วยเหลือพิเศษ พวกนั้นต้องหัวเราะเยาะเธอแน่ เธอจะต้องแก้ปัญหาเรื่องนี้ เธอสัญญาว่าจะต้องทำให้ได้

คุณครูเคฮิลที่มาสอนแทน คอยช้วยเหลือเธอ ช้วยได้มากกว่าครูคนอื่นที่บอกอยู่เสมอว่า เธอมัวแต่เพ้อฝัน พ่อบอกว่าความเครียดเป็นสิ่งไม่ดีต่อสมองของเด็กที่กำลังพัฒนา อย่าไปยุ่งกับมัน! ปล่อยให้สมองได้เติบโตขึ้นเอง! ความเครียดนั้นทำให้สมองฝ่อ ลดความมั่นใจ และทำลายความคิดสร้างสรรค์ เขาไม่ต้องการให้เธอเรียนหนังสือเวลาพักกลางวัน ช่วงพักเที่ยงเป็นเวลาสำหรับการเติบโตที่ีแท้จริง การเจริญเติบโตที่ไม่มีความกดดันจากการสอบ และความกลัวจากการทำเรื่องผิดพลาดคอยขัดขวางเอาไว้

 ความทรงจำ  1093
แม่ของคลอเดตต์สุขใจเพราะคะแนนเธอดีขึ้น แค่ครูเพียงคนเดียวก็ทำให้เกิดความแตกต่างได้ขนาดนี้ แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง โดยเฉพาะคุณครูเคฮิลคนนี้ เด็กคนอื่นเรียกเธอว่าเพี้ยน และประหลาด แต่คุณครูเคฮิลไม่ได้เพี้ยนอะไรทั้งนั้น เธอแค่เข้าใจดีเพราะตอนเป็นนักเรียนเธอก็หัวช้าเช่นกัน นี่คือสาเหตุที่คุณครูเคฮิลคอยทุ่มเทช้วยเหลือคลอเดตต์มากเป็นพิเศษ และช้วยให้เธอเข้าใจเรื่องที่กำลังสอนอยู่ได้โดยไม่ทำให้รู้สึกแปลกแยกไป

ความทรงจำ1094
คลอเดตต์มีความสุข เพราะมีคุณครูคนใหม่ที่คอยให้ความช้วยเหลืออย่างจริงจัง เธอได้เรียนรู้สิ่งแปลกใหม่อยู่ทุกวัน ไม่ใช่เพียงแค่เรื่องราวข้อเท็จจริง และคำศัพท์เท่านั้น แต่เธอเรียนรู้วิธีการเรียน หรืออาจะกล่าวได้ว่า เธอกำลังทำความเข้าใจวิธีการที่ตัวเธอใช้เรียนรู้อยู่ และสิ่งนั้นเองที่เป็นเรื่องสำคัญ

แต่ครูของเธอกลับไม่ทำอย่างนั้น คุณครูพูดคุยกับเธอเรื่อง ‘‘ปัญหา’’ ซึ่ง‘‘ปัญหา’’ ของเธอนั้นแท้จริงแล้วเป็นพรสวรรค์ที่ซ่อนอยู่ ขอแค่เธอได้เรียนรู้วิธีการประสบความสำเร็จในระบบที่เชิดชู ‘‘ความฉลาด’’เพียงเรื่องเดียว โดยแลกกับความฉลาดแบบอื่น ๆ ระบบที่ไม่ยอมรับการลองผิดลองถูกหรือความผิดพลาด ในเมื่อการได้ลองผิดลองถูก และได้ทำผิดพลาดนั้นจำเป็นต่อการเรียนรู้อย่างแท้จริงเสียด้วยซ้ำ คุณครูบอกว่าเธอเป็นคนมีความสนใจใฝ่รู้ และความใส่ใจใฝ่รู้นั่นแหละคือทุกสิ่งทุกอย่าง

ความทรงจำ  1095
คลอเดตต์รู้แล้วว่าตัวเองไม่เหมือนเด็กคนอื่น และไม่จำเป็นต้องทำตัวให้เหมือนด้วย ไม่ว่าจะเรื่อง มาตรฐาน หรือ นักเรียนตัวอย่าง นั่นใช้กับเธอไม่ได้ และไม่เป็นปัญหาแต่อย่างใด

แบบอย่างตามอุดมคตินั้น เปรียบเสมือนกรงขังสำหรับคนที่มีระบบความคิดแตกต่างออกไป และคุณครูคือผู้ที่ปลดปล่อยเธอเป็นอิสระ คะแนนของคลอเดตต์เริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ ส่วนการสอบก็กำลังใกล้เข้ามา เธอทั้งจดบันทึก ทั้งนึกภาพ ทั้งจิตนาการถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องจดจำ ซึ่งก็ได้ผลเป็นอย่างยิ่ง เจอครูดีในเวลาที่เหมาะก็ทำให้ทุกสิ่งเปลี่ยนไปได้

พ่อกับแม่ของเธอภูมิใจมาก ภูมิใจที่สุด แต่แม่ก็ยังเฝ้าหวังว่าเธอจะมีเพื่อนบ้าง ยังเฝ้าหวังว่าเธอจะชอบอะไร ๆ เหมือนกับเด็กผู้หญิงคนอื่นเสียที พ่อกับแม่ทะเลาะทุ่มเถียงกันเรื่องของขวัญวันเกิดสำหรับคลอเดตต์อยู่ในอีกห้องหนึ่ง แม่อยากซื้อตุ๊กตาตัวใหม่ให้ แต่พ่อกลับคิดว่าเธอคงอยากได้อะไรเกี่ยวกับแมลง ต้นไม้ หรือแบคทีเรียมากกว่า คำแนะนำนั้นทำให้แม่อารมณ์เสีย แต่พ่อกล่าวปกป้องคลอเดตต์ไว้ ให้มองเธอในแบบที่เธอเป็น ไม่ใช่ในแบบที่แม่อยากให้เธอเป็น!

แม่นิ่งเงียบไป ก่อนที่จะปล่อยโฮออกมา แล้วบอกว่าไม่อยากให้ลูกต้องถูกกลั่นแกล้งเหมือนที่เธอโดนอยู่ตลอดจนกระทั่งเรียนจบ ดวงตาของคลอเดตต์เบิกกว้าง เป็นครั้งแรกในชีวิต... ที่เธอได้รู้... ว่าแม่เองก็มีระบบความคิดที่ไม่เหมือนคนอื่นเช่นกัน

ความทรงจำ1096
พรุ่งนี้คลอเดตต์ก็จะมีอายุครบแปดขวบแล้ว เธอคงลุกลี้ลุกลน คงตื่นเต้น คงกำลังเฝ้านับเวลาอยู่ทุกชั่วโมง ทุกนาที ทุกวินาที... แต่เปล่าเลย เธอไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลยแม้เต่น้อย เธอสะพรึงช่วงเวลาที่ต้องแกะห่อของขวัญ แต่ละปีเธอได้แต่ของขวัญเดิม ๆ ตุ๊กตาเอย งานประดิษฐ์เอย เครื่องประดับเอย ไม่มีอะไรที่มีความหมายกับเธอเลยสักนิด

บางทีปีนี้เธอคงยิ้มแล้วแสร้งทำเป็นไม่อยากได้แว่นขยาย ชุดหินสะสม หรือชุดหนังสือพฤกษศาสตร์ บางที... ถ้าเธอเสแสร้ง... อะไร ๆ ก็ง่ายขึ้น... บางทีถ้าทำอย่างนั้นแล้วแม่ก็อาจกลัวเธอน้อยลง พอได้เห็นแม่มีความสุขเรื่องคะแนนแล้ว เธอก็รู้สึกดีมาก รู้สึกดีจริง ๆ