เลือดความกล้าหาญ และความทรหด

ความทรงจำ : เอวาน มัคมิลลัน
เลือดความกล้าหาญ และความทรหด

ความทรงจำ 1235
เอวานอายุสิบสี่ปี และรู้เรื่องที่พ่อของตนไม่รู้ ความคิดนั้นทำให้เขาตื่นเต้น ประหลาดใจ และหวาดกลัว มีเรื่องที่พ่อของเขาไม่รู้ เรื่องซึ่งเจ้าของเหมืองที่กวาดกำไรได้มหาศาลที่สุดในซีแอตเมิลไม่รู้ พ่อของเขาควบคุมคนงานด้วยความเข้มงวด ไม่สิ ไม่ใช่แค่เข้มงวดด้วยซ้ำ แต่ด้วยสนับมือเลย พ่อเรียกคนเหล่านั้นว่าสวะ แต่เป็นมากกว่านั้น พวกเขาคือมนุษย์ และเมื่อมนุษย์ร่วมมือกันก็สามารถสร้างความเปลี่ยนแปลงได้

หนึ่งในคนงานคอยพูดปลุกใจคนอื่นให้ชิงเอาชีวิตของตัวเองคืนมา ถ้าคนเหล่านั้นยืนหยัดเคียงข้างกันแล้ว ก็อาจเกิดเป็นสหภาพขึ้นมาได้ เมื่อมีสหภาพก็จะมีสิทธิ และยิ่งไปกว่าสิทธินั้น พวกเขาจะมีศักดิ์ศรี มีอิสระ มีเวลา เวลาสำหรับอยู่กับเพื่อนฝูง เวลาสำหรับอยู่กับครอบครัว เวลาสำหรับการเป็นมนุษย์ เอวานรู้เรื่องที่พ่อของตนไม่รู้... และเขารู้สึกมีอำนาจ

ความทรงจำ 1236
พ่อยันตัวเอวานลงติดพื้น เรียกเขาว่าคนอ่อนหัด บอกให้เลิกทำดีกับพวกสวะเสียที เลิกคุยกับพวกมัน เลิกให้ความช้วยเหลือ คอยควบคุมพวกมันเอาไว้ทำให้สิ้นหวัง ให้มันรู้กันว่าใครใหญ่ ถ้าพวกมันได้คืบก็จะเอาศอก พวกมันแค่หลอกใช้แกอยู่!

แต่เอวานรู้ดีเกินกว่าจะตอบอะไร พ่อต่อยหน้าเขาจนกรามหักไปเมื่อปีกลาย ตอนที่เขาทำตัวอ่อนแอ และปีนี้เขาไม่อยากกินอาหารผ่านหลอดอีกแล้ว ปีนี้เขาจะยับยั้งชั่งใจเอาไว้ ทนกัดลิ้นไม่ตอบโต้ เขาอยากจะบอกพ่อเรื่องสหภาพ แต่ก็ไม่ได้บอก เขารู้สึกละอายความภักดีที่มีต่อพ่อที่ขาดสะบั้น แต่กับบ็อบ ทอม และจิมซึ่งเป็นเพื่อนนั้น พวกเขาสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่านี้

ความทรงจำ 1237
เอวานชอบสร้างสรรค์สิ่งต่าง ๆ เขาไม่ใช่ศิลปินแต่ก็ชอบวาดภาพ และเขาต้องซ่อนภาพเอาไว้ไม่ให้พ่อเห็น พ่อของเขาห้ามวาดภาพ การวาดภาพมีไว้สำหรับคนอ่อนแอ สำหรับคนจรจัด สำหรับพวกยิปซี พ่ออยากให้เอวานทำอะไรที่มีสาระ

เขาลากเอวานไปยังเหมือง แล้วสอนให้รู้วิธีจัดการกับพวกสวะ พ่อได้ส่งมอบทั้งความทารุณ ความโหดเหี้ยม และความรุนแรงให้ เป้าหมายก็คือ... ทำลายพวกเขา ทำลายความหวัง ทำลายกำลังใจ และเมื่อมนุษย์สิ้นหวัง ก็จะกลายเป็นเพียงแค่เครื่องมือที่ใช้งานได้ทุกสิ่ง ความสิ้นหวังนั่นแหละที่พ่อทำกับแม่ นั่นแหละสิ่งที่พ่อทำกับตัวเขา หากแต่... เอวานก็ยังคงวาดภาพต่อไป การวาดภาพคือการขัดขืน

ความทรงจำ 1238
เอวานมองดูพ่อตะโกนใส่คนงานคนหนึ่งซึ่งกำลังป่วย และต้องการลาพัก แต่กลับไม่ได้รับอนุญาติ พักเมื่อไหร่... ก็บอกลางานไปได้เลย เอวานรู้สึกสงสารชายคนนี้ หวังว่าตนพ่อจะทำอะไรได้บ้าง อยากบอกไปว่าอะไร ๆ กำลังจะเปลี่ยนแปลง กำลังจะมีสหภาพ และสหภาพนั้นมาพร้อมกับค่าแรงที่เหมาะสม และเวลาทำงานที่เป็นธรรม

แต่ปอดของชายคนนี้ดำสนิท กระเพาะของเขาเหม็นเน่า ทั้งเครียดเกินไป เจอกรดมากไป นอนหลับไม่เพียงพอ จนล้มป่วยลงในที่สุด แต่พ่อไม่สนใจใยดี ซ้ำยังเตะท้องคนงานคนนั้น บอกให้เอวานลากตัวเขาออกมาจากเหมือง ซึ่งเอวานก็ทำตาม ชั่วขณะหนึ่งที่เขารู้สึกสมเพช กับความอ่อนแอของชายคนนี้ และอยากที่จะ... ทำให้เจ้าสวะนี่... พ้นทุกข์ เขากำลังกลายเป็นเหมือนพ่อ และเขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ามันจะใช่เรื่องแลวร้ายหรือเปล่า

ความทรงจำ 1239
พ่อบังคับเอวานวางกับดักหมีเอาไว้ในป่าอันมิดมิด พ่อชอบการล่าหมีเป็นพิเศษ และมีความหลงไหลเรื่องนี้อยู่เรื่อยมา พ่อเล่าเรื่องให้ฟังบ่อย ๆ เล่าเรื่องเดิมซ้ำ ๆ ถึงเอวานไม่อยากฟังเลยแต่ก็ต้องจำใจฟัง

พ่อกับลุงบังเอิญเจอหมีกริซลีเข้าขณะกำลังล่าสัตว์ หมีตัวนั้นฉีกทึ้งแขนลุงจนขาด แล้วกัดกินหัวลุงไป พ่อกระโดดขึ้นหลังหมีพร้อมจ้วงแทงมันอย่างนับครั้งไม่ถ้วน ฆ่ามันตายแล้วผ่าท้องเพื่อเอาหัวของลุงคืนมา ก่อนจะแบกร่างอันเละเทะกลับบ้านเป็นระยะทางกว่าสิบไมล์ กลายเป็นสิบไมล์แล้วแฮะคราวนี้ ที่เล่าไปคราวก่อนยังเป็นห้าไมล์อยู่เลย พ่อแสยะยิ้ม เรื่องที่เล่านั้นเปลี่ยนไปทุกครั้ง จนเอวานอดสงสัยไม่ได้ว่า หมีนั้นมีจริงหรือเปล่าเสียด้วยซ้ำ

ความทรงจำ 1240
เอวานเกิดแรงบันดาลใจขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาวาดภาพอย่างเดือดดาล เป็นรูปพ่อสวมชุดหมีที่กำลังสังหารลุง เอวานไม่เคยเจอลุง แต่เคยเห็นรูปอยู่บ้าง ลุงของเขาเป็นคนใจบุญสุนทาน เป็นพ่อพระที่มีจิตใจงดงาม เป็นคนทรยศ ลุงคงจะทำธุรกิจเจ๊งไม่เป็นท่าด้วยการจ่ายค่าแรงอย่างเหมาะสม และด้วยแนวคิดสังคมนิยมไร้สาระทั้งหลาย และนั้นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ลุงต้องตาย

เอวานไม่มีหลักฐานอะไร แต่เขารู้สึกได้ลึก ๆ แล้วเขารู้ดีว่าพ่อสังหารลุงก่อนที่จะมัดทิ้งไว้ให้เป็นเหยื่อหมี ไม่มีทั้งมีดไม่มีทั้งการต่อสู้ขัดขืน ไม่มีกระทั่งศักดิ์ศรี สิ่งเดียวที่มีก็คือความตายอันน่าสยดสยองสำหรับสวะผู้ทรยศ เอวานข้องใจเรื่องทั้งหมดนี้... แต่กลับไม่รู้สึกขยะแขยง หรือละอายใจอะไร เขาเกิดความรู้สึกบ่างอย่างขึ้น เป็นความรู้สึกที่ไม่อยากให้มี... เป็นความรู้สึกที่เขาจะไม่ยอมให้เกิดกับตัวเอง

ความทรงจำ 1241
เอวานโผล่ไปที่เตียงแล้วมองดูพ่อหลับอยู่ เขาทั้งรักทั้งชิงชังพ่อไปพร้อม ๆ กัน บางครั้งก็คิดสงสัยว่าชีวิตตนจะเป็นอย่างไรถ้าไม่มีพ่ออยู่ทั้งคน พ่อมีพระคุณกับเขาอย่างยิ่ง แต่เขากลับต้องทนทุกข์และเดียวดาย

เอวานเงื้อหินสีเทาก้อนโตขึ้นค้างไว้เป็นนาที เป็นช่วงเวลาอันยาวนานราวกับว่าไม่มีวันสิ้นสุด เขาอยากเป็นอิสระ อยากอยู่อย่างเสรีชน แต่เขาทำไม่ลง ไม่ใช่ด้วยวิธีนี้ เขาอาจปลดปล่อยตัวเองด้วยหนทางอื่นก็ได้

อุบัติเหตุเกิดขึ้นเสมอ ไม่ว่าจะเป็นระหว่างล่าสัตว์ หรือระหว่างทำเหมือง เขาอาจล่อลวงพ่อเข้าไปในเหมืองลึกแล้วจุดระเบิดใส่ก็ได้ ไม่มีทางที่พ่อจะรอดชีวิตไปแน่ แต่ถึงอย่างนั้นแล้วเอวานก็ไม่อาจทำได้ลง ความรักของเขามีมากกว่าความชิงชัง พ่อมีพระคุณกับเขามาก มากเหลือเกิน

ความทรงจำ 1242
เอวานวาดพ่อสวมชุดหมีกำลังกดน้ำแม่ เขาไม่เคยเชื่อเรื่องที่พ่อเล่าให้ฟังเลยแม้แต่น้อย มีบางสิ่งไม่ถูกต้อง ทั้งดวงตาที่มองมา ทั้งรอยยิ้มกริ่ม ทั้งความไม่เห็นอกเห็นใจใคร กระแสน้ำพัดพาร่างแม่จากไป และไม่มีใครได้พบเจออีกเลย

แม่ของเอวานนั้น... เป็นคนสวย มีผมสีบลอนด์ ตาสีฟ้า เป็นคนร่าเริง เปี่ยมด้วยความเมตตา ซึ่งตรงข้ามกับพ่อทุกประการ แม่ไม่ได้ออกไปว่ายน้ำยามเช้าก่อนที่จะหายสาบสูญหรอก แต่แม่ขัดขวางพ่อเอาไว้ และไม่มีใครที่ขวางเขาได้ แม้กระทั่งคนในครอบครัว ไม่สิ โดยเฉพาะยิ่งคนในครอบครัวเลยต่างหาก

จะยอมเชื่อฟังโดยดี หรืออยากจะตาย เอวานเหนื่อยหน่ายกับการเชื่อฟังเต็มทน จริงอยู่ที่เขาซื่อสัตย์ต่อพ่อ แต่เขาก็ซื่อสัตย์ต่อเพื่อนฝูงด้วยเช่นกัน เพื่อนที่คอยพูดคุย คอยให้กำลังใจ เพื่อนที่คิดว่าเขาเป็นศิลปินใหญ่ เขามีเพื่อนแล้ว เอวานไม่เคยคบใครเป็นเพื่อนอย่างจริงจังมาก่อน พ่อเขาไม่อนุญาติหรอก เสียเวลาชีวิต แกถูกพวกมันหลอกใช้ จริงอยู่ที่เขาซื่อสัตย์ต่อพ่อ แต่เขาก็ซื่อสัตย์ต่อเพื่อนฝูงด้วยเช่นกัน พวกเขาสามควรได้รับสิ่งที่ดีกว่านี้

ความทรงจำ 1243
พ่อจ้องเขม็งมาที่เอวานขณะอยู่บนโต๊ะอาหาร พ่อรู้เรื่องแล้ว หรือคงไม่รู้แต่ก็สัมผัสได้ว่ามีอะไรผิดปกติ พ่อมีแววตาแบบนั้นอีกแล้ว แววตาที่บอกเอวานได้ว่า เขาจะต้องถูกลงโทษ เอวานฉีกกินเนื้อกระต่ายมันย่อง และหวังว่าพ่อจะไม่พูดอะไร

เขาน่าจะคิดอะไรที่ได้ดีกว่าการเก็บเป็นความลับไม่ให้พ่อรู้พ่อต้องรู้แล้วแน่ ๆ พ่อรู้มาโดยตลอด เมื่อปีก่อนเอวานโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงใส่คนที่พูดถึงแม่ของตน เขาใช้ไม้หน้าสามฟาดคนนั้นเจ็บปางตาย ในขณะที่พ่อได้แต่มองพร้อมหัวเราะชอบใจ เมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจนำตัวเอวานไปนั้น พ่อก็ส่งยิ้มให้เอวาน และรู้ดีว่าเขาคงจะไม่ยอมรับตัวตนของตัวเอง เขาสะใจกับการได้ซ้อมคน ๆ นั้น ไม่ใช่เพราะถูกหยาม ไม่ใช่เพราะรู้สึกว่าโดนคุกคาม แต่เป็นเพราะว่าเขารู้สึก... มีอำนาจ... พ่อยิ้มให้ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริง ๆ สินะ?

ความทรงจำ 1244
เอวานพบภาพวาดของตนโดนฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เขาเก็บเอาเศษภาพมาแปะเข้าด้วยกันได้ทั้งหมดยกเว้นภาพเดียว คือภาพของแม่ที่จมนั้นตาย เมื่อพ่อเดินเข้ามาในห้อง เอวานรู้สึกสิ้นหวัง และหวาดหวั่นขึ้นทันใด เขาเตรียมใจรับหมัดที่สุดท้ายก็ไม่ต่อยมาเสียที พ่อกลับบอกว่าเอวานเป็นคนมีสัญชาตญาณ
 และสัญชาตญาณนั้นคือทุกสิ่ง เอวานได้สิ่งนี้มาจากครอบครัวทางฝ่ายพ่อ สัญชาตญาณนี้เองที่บอกให้พ่อรู้ว่าเอวานกำลังปิดบังอะไรบางอย่าง

อย่าทำเป็นไขสือ พ่อรู้แล้ว พวกเพื่อนสวะของแกหักหลังแกเพื่อแลกกับเงินไม่กี่ดอลลาห์  เอวานสะดุ้งเฮือกแต่ไม่ได้พูดอะไร ต้องบอกว่าพูดอะไรไม่ได้จะดีกว่า คำพูดมันจุกแน่นอยู่ในหน้าอก เขาเอ่ยปากขอโทษ แต่พ่อเงียบแล้วเดินจากไป

เอวานเดินตามพ่อไปจนถึงห้องนอน และได้เห็น... ภาพของแม่ที่กำลังสิ้นใจ... ใส่กรอบอย่างดีวางไว้บนหัวเตียง พ่อบอกว่าวันพรุ่งนี้เอวานจะได้รับบทเรียนหนึ่ง ซึ่งหวังว่าเขาจะเข้าใจ เอวานจ้องมองพ่อแล้วรู้สึก... เคียดแค้น... ชิงชังพวกสวะที่ทรยศเขา และสำหรับพ่อนั้น... เขารู้สึกเคารพ... ไม่สิ.. ไม่ใช่ความเคารพ... แต่เป็นความชื่นชมต่างหาก...