เอนทิตี

เอนทิตี
บันทึก : 01 , 54 , 142 , 557 , 731

คลัง 01
ผมขอเริ่มตั้งแต่แรกเลยก็แล้วกัน แต่ผมไม่รู้แล้วว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ หรือถูกจองจำอยู่ในกรงขังนี้มานานขนาดไหน เรื่องที่รู้มาก็คือ ผมคอยสังเกตุ และศึกษาการทำงานภายในของเอนทิตีตัวนี้ ที่ครั้งหนึ่ง... เคยเป็น... เป้าหมายมาก่อน

ช่างน่าขันกับตลกร้าย ที่ผมถูกตัดสินให้ต้องใช้ทั้งชีวิตที่เหลืออยู่ในสิ่งที่ผมเฝ้าฝันอยากทำลาย ความลุ่มหลงแปรเปลี่ยนเป็นกรงขัง... ไม่ต่างอะไรกับความลุ่มหลงอื่นเลย

คลัง 54
บรรยากาศในดินแดนแห่งนี้ทั้งมืด และน่าสยดสยอง... แต่ก็ยังมีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นอยู่เสมอ ผมได้กล่าวไปแล้วว่า ผมได้ตั้งข้อสังเกตุไปแล้วว่าบรรยากาศที่นี่ดูสลัว ๆ ในบางครั้งก็ถึงกับมีหมอกลงหนา และสายหมอกนั้นก็ราวกับว่ามันมีชีวิตอยู่ ดูเหมือนว่ามันจะมีกระแส และการไหลวนของความทรงจำ หรือร่องรอยประทับจากสิ่งต่าง ๆ บนโลกที่มีอยู่อย่างมากมาย

ราวกับว่าเอนทิตี้คอยสูบเอาพลังงานจากความคิด และจิตใจของสิ่งมีชีวิต ที่จับตัวได้ในระหว่างที่มันกำลังเดินทางผ่านห้วงอากาศอันสุดประมาณ ผมใช้ออริสเพื่อศึกษาสายหมอกมืด และได้ข้อสังเกตุสามประการ ซึ่งมีคุณค่ามหาศาลต่อการหาทางกลับบ้าน

ประการที่หนึ่ง สายหมอกนั้นมีอนุภาคออร่าอยู่มาก ทำให้เชื่อได้ว่า ในมิตินี้มีความเป็นจิตรับรู้มากกว่าความเป็นกายภาพ

ประการที่สอง ผมสามารถแสดงให้เห็นสิ่งที่ดึงออกมาจากรอยแยกในสายหมอกได้ด้วยการใช้เทคนิคที่สืบทอดกันมาในตระกูล

และประการที่สาม... เอนทิตีนั้นเก่าแก่เกินกว่าที่เราคาดการณ์ไว้ก่อนหน้านี้ และทฤษฎีกับการคาดเดาของเราก็ไม่ถูกต้องเสียเป็นส่วนใหญ่ อนุภาค และเซลล์ออร่าที่มีอยู่มหาศาลนั้นบ่งบอกได้ว่าเอนทิตี้นั้นคือหนึ่งในเทพเจ้าดั้งเดิม ซึ่งก็คือเทพบรรพกาลนั่นเอง

คลัง 142
เอนทิตี้ไม่ได้เป็นศูนย์รวมของความเลวร้ายทั้งหมดในจักรวาล ก่อนหน้านี้ที่โลกเราได้ประจักษ์แล้วว่าการปรากฏกายของมันสามารถทำให้โลกต่าง ๆ ผลิกผันได้... ดูเหมือนว่ามันจะมีความสามารถในการบั่นทอน หรือลบล้างความรู้สึกเห็นอกเห็นใจผู้อื่นของคนในกลุ่มสังคมให้หายไป... ความสามารถในการบีบผู้คนให้จวนเจียนจะบ้าคลั่ง และ... เอ่อ... ทำให้พวกเขาบ้าคลั่งไปได้เลยจริง ๆ

ในตอนนี้ผมเข้าใจว่ามันจะต้องทำตามลำดับเหล่านี้ เพื่อปลิดชีวิตเหยื่อ แล้วค่อยนำเหยื่อรายนั้นเข้าไปเล่นอยู่ในเกมแห่งความสะเทือนขวัญอันไม่รู้จบ ซึ่งอาจมีความจำเป็นต่อการเอาชีวิตรอดของตน และบางที ในสถานที่แห่งนั้น อาจมีเบาะแสสำคัญเกี่ยวกับการทำลายมันอยู่ก็ได้... ขอเพียงแต่ให้เทพบรรพกาลเป็นสิ่งที่ทำลายได้ก็พอ เล่นเกมให้จบ ทำลายความสามารถในการสกัดเอาน้ำหวานดำมืดออกมาจากตัวเหยื่อราวกับปรสิตชั่วร้ายที่หากินอยู่กับดอกไม้ จนในที่สุดคลังเอกสารก็ช้วยให้ผมเข้าใจเอนทิตีได้ดียิ่งขึ้น...

เพราะเหตุใดมันถึงต้องเดินทางข้ามจักรวาล เลือกหาเหยื่อแล้วเขมือบโลกไปทั้งใบ ราวกับเป็นโต๊ะจีนอวกาศ แต่เรื่องที่ผมยังไม่ได้ข้อสรุปก็คือ มันโดนโลกที่ตกอยู่ในความมืดมิด และบ้าคลั่งดึงดูดมาหรือเปล่า หรืออันที่จริงแล้วมันเป็นเพียงแค่ตัวเร่งของความมืดมิด และบ้าคลั่งดังกล่าวเท่านั้น

คลัง  557
ทุกระนาบของการดำรงอยู่ เป็นสิ่งผสมผสานกันอย่าางเฉพาะตัว ของอนุภาคออร่าอันเป็นจิตตระหนักรู้และอนุภาคที่เป็นกายภาพ เอนทิตีนั้นเกือบจะประกอบขึ้นจากจิตล้วน ๆ ... ข้อเท็จจริงซึ่งสังเกตุได้จากการดำรงอยู่ก็คือ โลกวัตถุจะตอบสนองต่อจิตสำนึก และจะเปลี่ยนแปลงไปตามจิตสำนึก... โดยมีจิตสำนึกร่วมเป็นกุญแจสำคัญ... ร่างกาย บ้าน เกม ทั้งหมดนี้คือการแสดงออกของความปราถนาจากจิตใต้สำนึกของเอนทิตี ที่มีต่อความหวั่นวิตก และความหวาดกลัว

ข้อสังเกตุอันเด่นชัดของตัวอย่างที่เอนทิตีเลือกมาก็คือ คนเหล่านั้นล้วนมาจากโลกซึ่งขาดความเข้าใจในเรื่องความสัมพันธ์เชิงอภิปรัชญา ระหว่างความคิดของตนกับโลกที่ตนอาศัยอยู่ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ในความคิดผมแล้ว มันคือสัญชาติญาณการเอาตัวรอด เหยื่อที่รับรู้ความจริงเรื่องนี้ แล้วหมั่นฝึกฝนทักษะจนประจักษ์ชัด อาจเป็นพิษภัยต่อเอนทิตีได้

ซึ่งทำให้ผมเชื่อว่าเอนทิตีนั้นจะโดนดึงดูดเข้าหาโลกอันเลวทรามเนื่องจากความมืดมัว และโกลาหล คือสิ่งที่บ่งบอกว่าผู้อาศัยขาดความเชื่อมโยงกันระหว่างจิตสำนึก ร่วมกับสภาพความสมบูรณ์ของโลกดังกล่าว ดังนั้น โดยสรุปแล้วจึงเอาจกล่าวได้ว่าเอนทิตีนั้นได้รับพลังมาจากความไม่รู้นั้นเอง

คลัง 731
บอกได้ยากว่าช่วงเวลาหนึ่งวันนั้นสิ้นสุดลงเมื่อไหร่ และวันใหม่เริ่มต้นขึ้นตอนไหน แต่หอคอยกับห้องสมุดช้วยให้ผมทนอยู่ได้ ซึ่งก็เป็นสถานการณ์ที่ลืมไม่ลงเลยแม้แต่ชั่ววินาทีเดียว เมื่อได้รู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่มีอยู่นั้นเป็นเพียงคำลวง

ผมสามารถเข้าถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการได้แต่กลับไม่พบอะไรเลย ผู้รอดชีวิตยังคงต้องเผชิญกับฆาตกรผู้โหดเหี้ยมที่สุดในเกมเช่นนี้ต่อไป ผมคอยสืบค้นจากสายหมอกเพื่อตามหาความทรงจำของคนที่เจอทางหนีรอดออกไปได้ ซึ่งบางครั้งก็รู้สึกเหมือนเป็นการค้นหาอันเปล่าประโยชน์ แต่ถ้าจะให้บอกอีกทีก็คือ... ผมยังมีเวลา... ยังมีเวลาอยู่อีกเหลือเฟือ...